Toen wij hier vijftien jaar geleden kwamen wonen hebben wij door een timmerman onze boekenkast op maat laten maken. Een mooie houten kast waarvan ik direct al wist: die blijft niet zo. Die moet
geverfd worden. De man die hem had gemaakt raakte in alle staten. Hoezo verven!! Hij vloog ons bijna aan.
Maar vanaf dat moment was de grote vraag: wat voor kleur gaan we het doen? De kast is in mijn fantasieën alle kleuren geweest. Zullen we zwart doen, nee toch maar niet, daar zie je alles op. Wit dan, nee ook niet. Of gewoon toch alleen een beits. Het is uiteindelijk ossenbloedrood geworden. Dat was zeker niet de eerste keer dat wij voor rood gingen. Al vanaf dat onze jongste dochter Karlijn is geboren hebben wij rood in huis. Ik stond zelfs hoogzwanger met een dikke buik in ons nieuwe huis een lambrisering rood te verven, ook ossenbloedrood! Vanaf dat moment hebben wij meubels met rood erin gekocht, later een egale rode bank. Een versleten stoel met rode stof laten overtrekken. Rood hoort gewoon een beetje bij ons! Dus twee keer in de grondverf, daarna twee keer in de rode lak en dan alle planken ook nog apart in de verf. Maar het werd prachtig. We hebben er jaren plezier van gehad.
Maar het zat alweer een tijdje te kriebelen. Dat rood was nog best mooi, maar een andere kleur zou toch ook best weleens leuk zijn. Alleen: wat een werk!
Met behulp van een bevriende interieurstyliste hebben we een plan gemaakt, compleet met allerlei moodboards, om de hele woonkamer te veranderen. Inclusief de kast dus. Deze keer moest de kast wit worden. Een mega klus. Eerst schuren, al dat rode fijne stof in heel ons huis! In mijn enthousiasme heb ik ook maar gelijk even de traptreden mee geschuurd die toch best beschadigd waren in de loop der tijd, de deur naar de tuin, de posten van de gangdeur. Overal stof. Om gek van te worden.
Bij zo’n programma als VT Wonen komt er een legertje schilders en behangers die je huis een paar dagen overnemen en ondertussen ga jezelf er lekker even tussenuit. Nou niet in huize Zwijgers dus, jammer genoeg. Wij moesten dus met al onze (vooral die van mij) ideeën zelf aan de slag. John nam de muren voor zijn rekening en ik dus de boekenkast. Maar van rood naar wit is nogal een klus! Eerst een grondverf,schuren, lak nummer een, weer schuren en inmiddels ben ik na vele verwensingen, gemopper en stijve spieren met lak nummer twee bezig. 2,5 meter hoog, dus trap op en trap af, plat op mijn buik om de onderste planken te schilderen en half op je kop staan om te kijken of het allemaal wel goed heeft gedekt. Waar begint een mens toch aan. Het zal best mooi worden, een witte kast. Een hele nieuwe kamer met alles wat wij geverfd hebben en nog verder gaan vernieuwen. Maar respect voor alle schilders, voor mij nooit meer zo’n mega klus!
Marianne Zwijgers