Terwijl ik dit schrijf, lig ik met bedsokken en een flanellen pyjama met badjas onder mijn bontdekentje op de bank. Buiten is het echt stervenskoud. Als die ellendige kou nog lang gaat duren ruil ik mijn hondjes in tegen een paar pinguïns. Die hoef ik niet uit te laten, ze keffen niet tegen iedereen en ze kunnen mooi voor op het slootje bivakkeren. Wie bedenkt er nou toch zo’n scenario voor begin maart!!

Alle reclamekrantjes die ik opensla staan vol met fleurige voorjaarsartikelen en kleurige viooltjes. Nou weet ik niet hoe het bij jullie is maar bij mij is er nog niks fleurigs te bekennen in de tuin. Sterker nog. Alles is wit en/of bevroren. Je zou er bijna depressief van worden. Daarbij komt ook nog dat ik allang bezig had moeten zijn met alweer een drastische lijnpoging om er in het voorjaar en de zomer toch nog enigszins toonbaar uit te zien. Zolang het koud is, blijft de chocolademelk en zelfgebakken appeltaart met slagroom helaas onweerstaanbaar.

Maar vanaf het moment dat de temperatuur rond de 15 graden komt, en de eerste groene blaadjes weer aan de planten/bomen verschijnen, beginnen mijn handjes te jeuken en krijg ik weer last van een soort dwangneurose om alle dorre blaadje, takjes en andere zooi te verwijderen uit mijn tuin. Ieder jaar neem ik me voor om tegen dit dwangmatig gedoe in te gaan maar iedere jaar verlies ik het en ben pas weer rustig wanneer alles weer helemaal gesnoeid, geknipt, geharkt en natuurlijk bladvrij is. Daarna bekommer ik me met heel veel engelengeduld en liefde over mijn innig geliefde grasmat om ervoor te zorgen dat het straks natuurlijk vele malen groener is dan bij de buren.

Helaas is het nu nog niet zover en het enige groen wat ik nu zie als ik naar buiten kijk, is de groene aanslag op mijn tegels. ??

Mandy Stok