Column: Mandy Stok
Kijk ik naar buiten en wat ziet mijn oog.. Precies… Een strakblauwe hemel en ALWEER die ellendige rot zon die heeel de dag blijft schijnen!!
Ik ben er zooo klaar mee!!. Ik wil een oudhollandse stormachtige herfst met veeel regen en lage temperaturen.. Ik wil weer depri worden van die ellendige blaadjes in mijn tuin.. Ik wil in mijn huispak op de bank onder mijn bontdekentje liggen en mijn handen verbranden aan de warme chocolademelk… Ik snak naar zelfgebakken appeltaart met een flinke klodder slagroom… Ik wil spruitenstamp met langzaamvlees en een kuiltje jus…
Ik kan geen bbq meer zien en/of ruiken en bij het woord “huzarensalade” begin ik spontaan te kokhalzen… De woorden satéstokje en bbq worstje zijn een levensgroot taboe de komende acht maanden en van bbq-sausjes krijg ik spontaan rode vlekken…
Ik heb zelfs al drie keer mijn winterjas aangedaan met shawl en handschoenen… gewoon om het fijne knusse gevoel weer te ervaren… Ik ben met mijn voeten in de vriezer gaan zitten om mijn wintertenen te stimuleren zodat ik mijn heerlijke lompe uggs weer kan dragen…
Ik wil weer van die zachte lange zwarte haren op mijn benen hebben die je in kunt vlechten en eens even geen roze gelakte teennagels in open schoentjes maar badstof sokken in mijn laarzen…
Het enige vervelende van de herfst vind ik die blaadjes die maar blijven vallen en waar ik heel kriegel van kan worden..En niet te vergeten die zwarte, achtpotige monsters die mij de stuipen op het lijf jagen wanneer ze zomaar ineens over mijn witte muur sprinten…
Maar dat is gelukkig maar tijdelijk en ik kan dan ook niet wachten om de eerste warme appeltaart te proeven…